Položaj verskih zajednica je sveobuhvatno regulisan zakonom donetim 27. maja 1953. godine. Kasnije ovo pitanje je premešteno u zakonodavstvo pojedinih republika. Zakon je pošao od osnovnog stava, da su crkva i država odvojene.
· Važniji principi zakona:
Garantuje versku slobodu i slobodu savesti. (§ 1.) Veroispovest je privatna stvar svakog građanina. Sve vere su ravnopravne, svaka verska zajednica ima jednak pravni položaj. Verske zajednice slobodno mogu obavljati svoje aktivnosti i obrede. Zakon dozvoljava crkvenu štampu. Škola je odvojena od države, ali zakon dozvoljava nastavu veronauke van škole. Verske zajednice su pravna lica. (§ 8.) Izvršna veća mogu davati materijalnu pomoć crkvama. Crkveni obred venčanja može se obaviti samo nakon sklapanja braka pred nadležnim državnim organom.
Prema verskim zajednicama od strane vlasti doneti su pretežno restriktivni zakoni. U njihovoj primeni je, međutim, država sa svoje strane nastupila uglavnom velikodušno, dok u nekim slučajevima, pak samovoljno.
Velika prednost zakona bila je ta, što je verske zajednice tretirao kao pravna lica, i tako je njihov prostor delovanja i pravna sigurnost bio veći.
Od 1945. do 1954. godine crkve su prošle kroz tri značajne faze: prva „divlja” faza trajala je do druge polovine 1946. godine, potom do 1950.godine sledila je blaža faza, dok su se do prve polovine pedesetih godina crkve polako konsolidovale.
Stupanje na snagu novog državnog zakona o crkvama donelo je sa sobom, da se novim vremenima prilagodi i crkveni Ustav, koji su poslanici nemačko-mađarskih crkvenih opština usvojili na sinodu Nemačke Evangeličke Hrišćanske Crkve Augsburškog veroispovedanja 10. novembra 1930. godine u Novom Vrbasu. Dana 31. marta 1955. godine na sednici crkvenog veća „glavni senior gospodin Ferenc Šoštarec izveštava o tome da je prerada crkvenog Ustava radi podnošenja Ministarstvu u toku, i da crkveni pravni savetnik, gospodin dr. Lajoš Joža [Dr. Józsa Lajos] već radi na tome. Predstoji dug period angažovanja u raznim ministarskim uredima, kako po pitanjima u vezi crkvenog Ustava, tako i u predmetu socijalnog osiguranja.“[1]
Shodno političkim promenama, bilo je neminovno iz crkvenog Ustava izostaviti nazive „nemačka“ i Kraljevina Jugoslavija.
Dana 15. maja 1955. godine u 11 sati pre podne u Subotici u većnici Evangeličke Crkve Augsburškog veroispovedanja održan je sinod crkve. Jedina tačka dnevnog reda je bila: rasprava i usvajanje pripremljenog crkvenog Ustava.
Sinod je dakle, usvojio Ustav Evangeličke Hrišćanske Crkve Augsburškog veroispovedanja koji deluje na teritoriji Narodne Republike Srbije, i koja ima dva seniorata: Bačku i Banat. Član 45. konstatuje da ,,Evangelička Hrišćanska Crkva Augsburškog veroispovedanja u Narodnoj Republici Srbiji je pravni naslednik Nemačke Evangeličko- Hrišćanske Crkve Augsburškog veroispovedanja u predratnoj Jugoslaviji, na teritoriji Narodne Republike Srbije.“[2]
Sinod je Ustav prihvatio, odobrio i s time je on stupio na snagu. Na osnovu toga je Crkva nastavila svoje aktivnosti.
